Ακόμη και οι μη φανατικοί θαυμαστές τής μπύρας έχουν ακουστά για τον λυκίσκο. Είναι το φυτό-πρώτη ύλη που προσδίδει στην μπύρα πικράδα, νοστιμιά και ευχάριστο άρωμα, και βελτιώνει τον αφρό της στο ποτήρι μας. Πόσοι, όμως, γνωρίζουμε ότι αυτό το βασικό συστατικό τής μπύρας την προστατεύει από βακτήρια και άλλους μικροοργανισμούς;

Στις μέρες μας είναι αδιανόητη η παρασκευή μπύρας χωρίς λυκίσκο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το να περιέχουν οι μπύρες λυκίσκο απαιτείται διά νόμου, ενώ στη Γερμανία ο «Νόμος περί Καθαρότητας της Μπύρας», που θεσπίστηκε στη Βαυαρία το 1516 και επέβαλε τη χρήση τού λυκίσκου (μαζί με νερό και βύνη) στην μπύρα, ακολουθείται από τους ζυθοποιούς ακόμη και σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, ο λυκίσκος στην πραγματικότητα αποτελεί σχετικά «πρόσφατη» καινοτομία στη ζυθοποιΐα: Υπάρχουν ενδείξεις για την καλλιέργεια του λυκίσκου το 200 π.Χ. στη Βαβυλώνα και το 700 μ.Χ. στη Γερμανία. Ωστόσο, δεν θεωρούνταν απαραίτητο ή «συστηματικό» συστατικό για την παρασκευή τής μπύρας πριν τον 11ο αιώνα στη Βαυαρία. Στη δε υπόλοιπη Ευρώπη δεν φαίνεται να είχε μεγάλη αποδοχή πριν από τον 15ο και 16ο αιώνα.

Το φυτό τού λυκίσκου φτάνει μέχρι και τα 9 μέτρα σε ύψος, και οι καλλιεργητές συλλέγουν, ξεχωρίζουν και ξηραίνουν τα άνθη του, που είναι μικρά σε μέγεθος. Υπάρχουν διάφορες ποικιλίες λυκίσκου, με χαρακτηριστικά επίπεδα αρώματος και πικράδας. Μερικές από τις πιο περίφημες είναι: η Saaz από τη Βοημία (στην Τσεχία), οι βρετανικές Goldings και Fuggles, και οι γερμανικές Hallertau και Tettnang.